Loetje en Pluis zijn teruggekomen van plaatsing, doordat er vanwege persoonlijke omstandigheden niet meer voor hen gezorgd kon worden. Loetje is slechtziend en slechthorend. Voor hem was het niet leuk in de opvang. Hij had het gevoel alsof er steeds gevaar was. Voor Loetje betekent dat, aanval is de beste verdediging. Hoe klein (1,8 kilo) Loetje ook is, hij springt hoog en bijt hard. Loetje en Pluis zijn daarom naar een gastgezin gegaan in hoop dat het daar beter met hem ging. En dat is ook gebeurd. De eerste week heeft Loetje nog twee keer gebeten. Daarna ontstond er een regelmaat waarbij Loetje wist wat er ging komen. Zo is het ritueel dat op de momenten dat Loetje en Pluis eten krijgen, Loetje zo gefocust is op het eten, dat het geen probleem is om in de ren te verblijven en hooi en water bij te vullen. Loetje rent met zijn eten altijd door de ren en daarbij botst hij weleens tegen je benen aan. Daar heeft hij geen enkel probleem mee. Gewoon een onverwachts obstakel waar hij vervolgens omheen loopt. Bij het schoonmaken van de ren is het ritueel dat Loetje en Pluis uit de ren lopen en in het rennetje ervoor gaan ze op het gras kunnen. De rendeur gaat dan dicht en de ren kan zonder problemen worden schoongemaakt. Terug de ren in krijgen is weleens lastig want beide willen eigenlijk liever op het gras blijven. Maar met wat duwtjes met je handen tegen de billetjes, ja ook die van Loetje, gaan ze uiteindelijk toch naar binnen. Buiten op het gras vindt Loetje het ook best wel oké als er even aan hem gefriemeld wordt als hij weer hooi in zijn mooie lange manen in zijn nek heeft.

En Pluis dat is gewoon een leuk, ongecompliceerd konijntje en een lief vrouwtje voor Loetje.